میخوام برم ماهیگیری

1: الو... صدای من رو می شنوی؟
2: (گریه میکند.)
1: دلم به حالت می سوزه. توئه بچه مایه دارِ نازپرورده تا دیدی داره بِت بد می گذره، بی خیال همه چی شدی و قصه درست کردی که تو ما رو آره...
2: خفه شو نمی خوام دربارش حرف بزنم.
1: شما که کتاب خونی و روانشناسی می دونی، به ساختار دراماتیک قصه ات توجه کردی؟ دیدی هیچیش به هیچیش نمیخونه؟
2: تو به من بد کردی.
1: تو هم کم بدی بم نکردی... من بت لطف کردم.یادت بیاد. یادته میگفتی بت نیاز دارم؟
2: ببین من هیچوقت دوستت نداشتم، خب؟
1: گه زیادی می خوری...یادمه... یادمه که داشتی...حرفات اَدا بود و sms هات خالی بندی، اما چشات که دروغ نمی تونستن بگن. می تونستن؟
2: خب الان که چی؟
1: هیچی. فقط بدون آمارت پیش همه خرابه. همه یه چیز دربارت میگن.حتی اونایی که دور و برتن و به بودنشون خوشحالی... وای که تو این چند روز چه چیزایی که دربارت نشنیدم!
2: بی نوا نمی دونی داری چی میگی... تو لیاقت من رو نداری.
1: تو لیاقت من رو نداری... لیاقت تو همون دلقک های دور و برتن. بهت میان.
2: (تلفن را میگذارد.)
1:لبخند تلخی می زند، گوشی را می گذارد، سیگارش را روشن می کند و روی تکه کاغذی که روی میزش افتاده یادداشت میکند:
"امروز سیزده مرداده و من یه بار دیگه از اینکه به آدمها اعتماد کردم
پشیمونم.امروز سیزده مرداده و می خوام بگم پشیمونم عزیزم که
مجبورت کردم دروغ بگی.امروز سیزده مرداده و میخوام برم
ماهیگیری."

ته نوشت
1.منتقد واشینگتن پُست نوشته که این نوشته هم یه جورایی سبک هرولده.البته نه هرولد پینتر ها.هرولدی که من و اون منتقد واشینگتن پُست میشناسیم.
2.البته من باهاش مخالفم.
3.هرگونه شباهتی بین این نوشته و چیزای واقعی، کاملن اتفاقیه.
4.خواهش میکنم از رو نوشته های این وبلاگ شخصیت من رو قضاوت نکنید.اصلن کار درستی نیست.