شهر بدون شهرزاد

محمد: سلام... خوبی؟
شهرزاد: سلام... چیه؟ یاد فقیرفقرا کردی؟
محمد: الان داشتم به آلبوم نگاه میکردم... شهرزاد زنگ زدم بهت بگم تو حیفی دختر... تو نباید به این کارات ادامه بدی.
شهرزاد: (می خندد) از چی حرف می زنی؟... من کارم رو دوست دارم... کاش منم یه آلبوم داشتم، اصلن قیافت یادم نمی آد.
محمد: شهرزاد، عزیزم... شهر بدون شهرزاد، بدون قصه، می دونی یعنی چی؟
شهرزاد:این شهر فعلن به فاحشه بیشتر نیاز داره تا قصه گو.
محمد: وای شهرزاد... وای شهرزاد، ( می گرید) این شهر فاحشه کم نداره.
شهرزاد: من راضی ام... می گذره.
محمد: شهرزاد برگرد... برگرد به محمدت.
شهرزاد: فراموش کردم اون هزار و یکشب قصه رو، می فهمی؟... شهرزادی که قصه بلد نیست می دونی یعنی چی؟
محمد: دل تنگتم لعنتی...(می گرید) می خوام دوباره سرم رو بذارم رو پات... نازم کنی، برام قصه بگی.
شهرزاد: هم نازت میکنم، هم بوست میکنم. (می خندد) فقط دیگه از قصه خبری نیست... باید بخوابی باهام.
محمد: (می گرید) شهرزاد من... لعنت به اون نویسنده ای که قصه ی من و تو رو نوشت.
شهرزاد: ارزون بات حساب می کنم دوست قدیمی. (می خندد)
" محمد گوشی را می گذارد... اشک در چشمانش حلقه زده... روی تکه کاغذی که روی میزش افتاده می نویسد: چقدر زیبا می خندی شهرزاد. سرش را بین دو دست می گیرد و فریاد می زند: حالا چی کار کنم؟ ...
زیر لب زمزمه میکند: میرم با افلاطون کورن فیلیکس بخورم.
ته نوشت
1.این همینه که هست. تحلیل نکنید . نه اشاره ای داره. نه استعاره ای . نه تلمیحی. نه تمثیلی. نه کنایه ای. نه مجازی. همش همینه که اینجاست. نه چیز بیشتر.
2.هیچ معنی ای هم نمی ده.
3.صرفن یه مکالمه ی تلفنی حقیقی رو براتون گذاشتم. همین.