ساعت سه بعد از نیمه شب در یک خیابان خلوت؛ روی جدول نشسته بود، مرد تلخ

آه ای دوست
به اولین سطل آشغالی که رسیدی
تمام خنده های هرزه ی مرا بالا بیاور
من تیره ام...
مرا با خوشی های تو قرن ها فاصله است
و در این تاریکی خیابان دست های زبر من لطافت تو را آزار می دهد
من از عصیان یک حس مبتذل
با شعار " ارتش بیست ملیونی" بوجود آمده ام
و در انتهای یک کوچه ی جنگ زده
سنگ شده ام
سنگی از سنگ های آسفالت
آسفالتی که خود به من راه رفتن را یاد داد
به من یاد داد تیره باشم و با غرور راه بروم
ولی بدان،
که در تنهایی خویش به چشم های روشن تو حسرت می برم
آه که آبی چشمانت را چشمان تیره ی من نمی بیند
برو
برو و در این اتاق دوازده متری که به قبری تبدیل شده است
مرا با میز تحریرم تنها بگذار
شاید روزی از روزهای زمستان
قبر خود را سوزاندم
تا تو و شهر تو از سوختنم گرم شود.